Αν ρωτούσαμε σήμερα τις προσφύγισσες και τους πρόσφυγες στην πόλη μας τι σημαίνει η “Παγκόσμια Ημέρα Πρόσφυγα”, θα μας απαντούσαν η αβεβαιότητα, η έλλειψη πληροφόρησης και ευκαιριών, η ανεργία και η επισφαλή στέγη, κάτι που επιφέρει περαιτέρω επιβάρυνση στις τραυματικές εμπειρίες που ήδη κουβαλούν από τον τόπο που άφησαν και το μακρύ ταξίδι της προσφυγιάς.
Φώτο από Michalis Fotiadis: Κάπου στις ακτές της Λιβύης, ο ήλιος βασιλεύει σε έναν ποθητό προορισμό, στην μέση η Μεσόγειος, μιά θάλασσα που κρύβει κινδύνους, πνίγει ελπίδες. Αλλά ο ήλιος και οι ελπίδες ανατέλλουν κάθε μέρα.
Δυστυχώς, κάθε μέρα είναι μέρα της προσφύγισσας και του πρόσφυγα, των προσφυγόπουλων.
Δεν είναι αόρατοι, ζουν στις γειτονιές μας, τα παιδιά είναι στα σχολεία μας, συμμετέχουν σε μία κοινωνία όπως όλες και όλες μας.
Με την φτωχοποίηση, την ανεργία, την αδιαφορία και την «έλλειψη» πόρων, πολιτικής βούλησης και τον φόβο του Άλλου, του Διαφορετικού.
Σε μιά τέτοια μέρα, και κάθε μέρα, ας κάνουμε τους εαυτούς μας ορατούς.
Να πούμε μιά καλημέρα στην γειτονιά μας, στα σχολεία μας, στους χώρους δουλειάς σε όλες και όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν έρθει εδώ ζητώντας άσυλο και προστασία, γιατί άφησαν πίσω τους τα σπίτια τους και τις γειτονιές τους, από τον φόβο, τον διωγμό, την ανέχεια, την φτώχεια, την έλλειψη πρόσβασης σε βασικά δικαιώματα.
Κι ας αγωνιστούμε μαζί τους για μια κοινωνία καλύτερη, συμμετοχική, πολύχρωμη, δίκαια.